Czas...

Bardzo lubię moją koleżankę Izę.

Pamiętam taki dzień letni, gdy spacerowałam po ciemnym mieszkaniu Izy, pełnym książek i płyt. 

Kocica Mufka przechadzała się z podniesionym ogonem po błyszczących deskach podłogi.

Ściany pomalowane przez artystę malarza, tworzyły niepowtarzalny klimat.

Na starym kredensie, który należał do Babci Izy, stało zdjęcie szczuplutkiej, rozmarzonej dziewczyny. 

- Te marzenia jeszcze się nie spełniły...- Iza była wtedy smutna.

Napisałam dla niej te kilka słów. 

Rok później urodził się Wymarzony.

Izie

Czas nie stoi...

Pędzi !

Poniedziałek,

wtorek,

jesień..!

Łap go za grzywę,

póki

nie siwa

jeszcze...

Nie pytaj innych,

czy kochać warto,

czy mieć nadzieję...

Będzie Twoje to,

co w galopie schwycisz

i przytrzymasz

przed sobą.

2003